اشعار

رسیده ماه، ولی جای شب سحر شده است            ابوتـراب از امشب اباالقـمـر شده است

نـبـود شـاد چـنـیـن بـعـد فـاطـمـه مـولا            بگو به قاتل محسن، علی پدر شده است

نوشت اُمِّ بنین گـشت مـادر و خـوانـدیم            نصیب حضرت صدیقه یک پسر شده است

چه هیبتی چه شکوهی چه زور بازویی            هراس دشمن از این قوم بیشتر شده است

ازین به بـعـد خـیـال نـگـاه چـپ کردن            به آل حـیـدر کـرار درد سـر شده است

بـگـو بـه اخـم نـگـاهـش، نـگـاه انـدازد            کسی ز جان و سر خویش سیر اگر شده است

موج اشک تو به دریا زد و دریا را شست            سیل ویرانگر عشقت غم دنیا را شست
چشمها همچو کویری سر راهت افـتاد            تاکه باران دعا صحن تماشا را شـست

شرجی بـازدمت گشت مـبدل به فـرات            غسل چشمان ترت عـالم بالا را شست
ما دل خویش گره بر پر فطرس زده‌ایم            که سرانـجـام دعـایش گنه ما را شست

عاقبت هرکه جنون کرد و ز کویت رد شد
خـادم سـفـرۀ خـدّام شـمــا خـواهـد شـد

توکه گهواره‌ات از بال و پر جبریل است            لـحـن قـرآنی لالایـی تـو تـرتـیـل است
خـنـده‌ات روح دهد بر شـریان تـورات            گـریه‌ات آیـه به آیه سـنـد انـجـیل است
در مـطـاف لب تو سـعی کـند ابـراهـیم            مست در هرولۀ چشم تو اسماعیل است
گـفـتـه‌ام تـا بـنـویـسـند که از روز ازل            کـشتۀ نـیـم نـگـاه تو خود هـابـیل است

قـاب کـردم بـه طـلا گـفـتـه اسـتـادم را
هــوس دیــدنـت آورده زمــیــن آدم را

ریخت هر دانه اشک تو به پای تسبیح            فیض روح القدسی داده دعایت به مسیح
جملۀ روبروی تخت سلیـمان این است            ریزه‌خواری حسین بن علی نیست قبیح
آمدی تا که ملائک به سویت سجده کنند            آمـدی تـا بـنـمـایـنـد خــدا را تـصـریـح
یک به یک اهل کسا چون بغلت می‌کردند            قـصه کـربـبـلا بـود که می‌شد تـشـریح

آمدی با نـفـست قلـب همه دنـیا ریخـت
طرح عاشق شدن قلب مرا زهرا ریخت

چشم زهرا به سماء تو قمر ریخته است            یاعلی سمت نگاه تو سحر ریخته است
ای پر شال تو را جن و ملک بسته دخیل            چقدر دور و بر شال تو پر ریخته است
عشوه‌ای کرده‌ای انگار قیامت شده است            تا بخواهی سر راه تو خبر ریخته است
الـتـفـاتـی بـه هــدایـای غـلامـانـت کـن            چشم تا کار کند پای تو سر ریخته است

تار و پود دل ما پاره تر از سجاده است
که چنین پای قـدم‌های شما افـتاده است

چشمهایت که گل عشق تعارف می‌کرد            چقدر خون به دل حضرت یوسف می‌کرد
چشمتان جای خودش که حرمت روز ازل            هرچه دل روی زمین بود تصرف می‌کرد
از کرامات شما نعره زنان موسی گفت            خضر در کـربـبلای تو توقـف می‌کرد
خاک زوّار تو را کرده تبـرک با چشم            بار اول که عـلی قـصد تشرف می‌کرد

آن خـدایی که تو را قبله جان همه کرد
شب جمعه حرمت را قرق فاطمه کرد

بــعــد لاحــول و لا قـــوة الا بــا لــلــه            وحـی شد گـفـتـن یک عـمـر اباعـبدالله
روز اول که به نـام تـو لـبـم وا می‌شـد            در سماوات عیان بود که وا می‌شد راه
حـلـقه کـردیـم خـدا را که ایـاک نـعـبـد            نـستـعـین تو که آمد همه خـوانـدند ایـاه
ورز آمـد چو گِـل سـینه زنانت گـفـتـند            هـر کـه دارد هـوس کـربـبـلا بـسـم الله

من که با شور غمت حال عبادت دارم
شـکــر لله بـه اذکــار تــو عــادت دارم

به حـضـور تو گـمانم که دعـایی نرسد            دردمـنـد حـرمـم از چـه دوایـی نـرسـد
گرکه از جانب معـشوق نباشد کشـشی            کوشش عـاشق بیـچـاره به جایی نرسد
هـر کـجـا مـی‌روم آرام نـمی‌گـیـرم که            هیچ جـایی به حـریـم تو خـدایی نـرسد
قـسـمتـم می‌شـود آیـا که بـیـایم حـرمت            بـاورم نیست که پـایـان جـدایی بـرسـد

شیرۀ جان شده طعـم خـنک شربت‌تان
مـزه کرده به دهـانـم نـمک تـربت‌تـان

توکه سرداری و سرها همه پشت سر تو            بدنت روی زمین، همهمه پشت سر تو
خوش به حالت که می‌آید روی نی تا آخر            شانه بر شانه یـل علـقـمه پـشت سر تو
بـین چـشـمان پـلـیـد هـمـه نـامـحـرم‌هـا            کیست این بانوی قامت خمِ پشت سر تو
کـاشکی راه می‌آمد گـلـویت با خـنجـر            هست چـشمان تر فاطـمه پشت سـر تو

پیـکـرت رفت به تـاراج حـرامـی‌ها تا
بـشکـنـد قـامـت زینب، بـشـود آنـجـا تا

آه این سر که به نی رفت دگر سر نشود            کاش بر نیزه سرت در بر خواهر نشود
هول می‌زد که سرت بند شود یک طوری            تا عـقـیق تو به دست کس دیگر نـشود
بی‌مروت چقدر عاطفه در چشمش نیست            نیزه را دست سرت داد که لب پر نشود
کاشکی هرچه که خواهد بشود پـرتابِ            سنگها سمت سر و جانب معجـر نشود

روی گـودال غـم سـیـنۀ تو واویـلاست
لشکری هلهله دارند که زینب تنهاست

«تا مسیرم به درِ خانه‌ات افتاد حسین»            «خـانه آباد شدم خـانه‌ات آبـاد؛ حسین»

نه کلاسی نه کتابی نه قلمخانه و مشق            قلم و مشق و کلاسِ من و استاد؛ حسین

دل و دین داشتم و صبر و قراری، همه را            مهـر طوفـانیِ تو داده سویِ باد حسین

صید عشق تو شدم عزّت و جاهم دادی            جان فدای کرمت حضرت صیاد حسین

دل نالایق من تا به غـمت گشت اسیـر            تازه شد شهـرت من بـنـدۀ آزاد حـسین

گر که خوبم اگرم بد به تو من محتاجم            جان زهرا مبرم یک نفس از یاد حسین

قـسمتم کن سفـری جنّت بـین الحـرمین            با غبار حرم و صحن گوهرشاد حسین

تَـفَـأُلـی زدم و ایـنـچـنـین جـواب آمد            بگـو به خـسته دِلان سید الشـباب آمد

جهان مثل ِخزان فصل ِنو بهاران شد            دوبـاره از کـرم حق شـمـیم ناب آمد

گُـلِ مُـقَـدَّسِ خـنده به روی لب وا شد            همین که دلـبـرمان از پسِ نقـاب آمد

گره گـشای دو عـالـم عزیز قـلب نبی            نـگـار فـاطـمه و عـشق بوتـراب آمد

غریق شور و شعف بلبلی غزل می‌خواند            ز آسمان به زمین قـرصِ آفـتاب آمد

چه! دلبری که ز یمن شکوه میلادش            یمی ز رحمت و بارانی از ثواب آمد

همین بس از برکات قـدوم او امشب            نسیم خوش نفسی از گل و گلاب آمد

بسـاط مـستی ما عـاشـقان فـراهم شد            هـزار جـام دل انگـیز پُـر شراب آمد

رسـیده عـیـدی ما از کـرامت حـیدر            به ما ز عـالـم بالا چـنین خـطاب آمد

سفـر به کربـبلا شد نصیب ما امشب            دعـای ما همه اینگونه مُستَجـاب آمد

ای عـلت قـداسـت و تـکـثـیر اشک‌ها            والاتـریـن تـنــزّل قــدسـی، ای آشـنـا

بیچاره‌ایم، نـشئۀ ما هم ‌خـمـار توست            افتاده است پرده؛ نبی هم دچار توست

بی‌حرمتی است نام تو را ذکر می‌کنیم            ما لاابالـیـان که به تو فـکـر می‌کـنـیم

ملک تو را نگاه خداوند حاجب است            نام شما شنیده شود سجده واجب است

ای برتر از خیال و قیاس و گمان ما            بند آمـده به حـیـطۀ جـبـرت زبـان ما

لـم داده است عـرش الهی به گـنـبدت            هـستـند انـبـیـا هـمه زائـر به مرقـدت

موسی عصای خویش کنارت شکسته است            عیسی دخیل بر در و دیوار بسته است

عـبـد سـیـاه روی شـمـا رو سـپـیـدهـا            ای کـشـتـۀ نـگـاه تو خـیـل شـهـیـدهـا

ذرات، شـأن اهـل کـسا را سـتـوده‌اند            اهل کـسـا ز گـریه کـنـان تو بـوده‌اند

روشن ز نور ذات تو شد وجه فاطمه            ای گوشه‌ای ز صنعت دستان تو، همه

در شـرح نـور آل عـبا هم سـر آمدی            بـنـیــان گــذار کـشـتـی آل مـحـمــدی

لب تـشـنۀ شـمیـم تو آغوش مصطفی            وی منـبر خـطابۀ تو‌ دوش مصطـفی

نوری، که وقت جلوه مکلف به تن شدی            آئـیـنـۀ صـفـات خـدا در سـخـن شدی

لـرزیـد پـای کـعـبـه زمـان حـلـول تو            تا عرش بُرد فـطرس ما را نزول تو

تـو آمـدی و وجـه خـداونــد دیـده شـد            از شـاخـسار باغ تو تـوحـید چیده شد

ذات خداست، فارغ رویت، جدا ز فهم            روحی که در ضریح تن‌ تو دمیده شد

ای حنجرت به وقت سخن موضع خدا            در عصر تو صدای خدا هم شنیده شد

بیرون زدی ز صفحۀ شرح مفـسران            شرحت به خاک‌گرم بیابان کشیده شد

ای نیزه زار، زلف غمت را مهار کن            در سایۀ سرت جـگـرم سر بریده شد

غصه کجا برم که تو را می‌شناخـتـند            بر پـیکـر شـریف تو با اسب تاخـتـند

ای دلبـری که دلبری‌ات داسـتان شده            شعبان به یمن تو شعبات الجنان شده

گهـواره تو زینت هـفـت آسـمان شده            جان دوباره یـافـته عـالـم جـوان شده

جـانـان رسیـد موسم تـقـدیم جان شده

گل آمد و حـیـات گلـستان شروع شد            خشکی گذشت و بارش باران شروع شد

دوران نـشءگی خـماران شروع شد            مسـتی ما ز سـوم شـعـبان شروع شد

پای تو اشک شوق زچشمم روان شده

قـنداقۀ پسر چو به دستش پدر گرفت            انگار اختـیار شبـش را سـحر گرفت

با دست خویش اشک ز چشمان تر گرفت            فطرس رسید و از پر قنداقه پر گرفت

بال فرشته‌ها به سرش سایه بان شده

تو آفـتـاب روشـن و پـیـدای ما شدی            تو آمدی و روح به اعضای ما شدی

خـنـدیـدی و تـمـامی دنـیـای ما شدی            گـفـتـیم بـنـده‌ایم و تو مولای ما شدی

راز جـنـون ما به خـلایـق عیان شده

دریـا دلـیم و دیـده ز مـرداب بسته‌ایم            امیـد خـود به بـادۀ نـایـاب بـسـتـه‌ایـم

با دیدن تو دیـده ز هر خواب بسته‌ایم            دل را به لطف حضرت ارباب بسته‌ایم

دل‌های ما به گوشۀ چشمی نشان شده

عـشقت همینکه صبح ازل آفریده شد            از روی چـشم‌هات غـزل آفـریده شد

از اسـتـواری تـو جـبـل آفــریـده شـد            با شهـد خـنده‌هـات عـسـل آفـریده شد

دیـگـر قـلـم به خلقـت تو ناتـوان شده

پیـغـمـبر خـدا ز کجا حـرف می‌زند؟            در روز عید هم ز عزا حرف می‌زند

دارد ز خاک کرب و بلا حرف می‌زند            آری ز سـیـدالـشـهـدا حـرف می‌زنـد

حتی خدا ز ماتم تو روضه‌خوان شده

شاعـر دلـم گـرفـته بـیا از خـدا بـگو            من با هـمـه غـریـبـه‌ام از آشـنـا بگو

از انتظار و حـسرت مشتی گـدا بگو            حرف دگر رهـا کن و از کربلا بگو

دل بـیـقــرار دیـدن آن آســتــان شـده

دو چشمت انگبین‌جوشان و لب‌هایت فرات‌آور           چراغت راه‌گستر، کشتی نوحت نجات‌آور

قلم باید شوند اشجار در ثبت دمی از تو           بـرای لـیـقـۀ کـتّـاب، دریـاهـا دوات‌آور

به سمتت وحی شد نازل، که هستی فیض را قابل           پدر باشد کمیل‌آموز و فرزندت سمات‌آور

تو را در شطِّ رنج ای شاه! می‌بینم نمی‌دانم           که ایثار تو باشد در نهایت کیش و مات‌آور

تو را مجموعۀ اضداد می‌نامند عاشق‌ها           که شادی بی‌تو حزن‌انگیز و غم با تو نشاط ‌آور

خدا در ذات زیبایت جلالش را نشان داده           نشان داده‌است احسان قدیمت را صفات‌آور

هرآن‌کس شاه! شمشادِ قدت را دید «حافظ» شد           به‌رغم اشک شورش می‌شود شاخِ نبات‌آور

کنار کفّ العبّاس آمده عـیسی و می‌دانم           نمی‌یابد به جز دست علم‌دارت حیات‌آور

مرا بی‌ما و بی‌من کن، کلامم را مطنطن کن           که هـستی فاعلاتن فاعلاتن فاعلات‌آور

تو را در «اهدنا» دیدم صراط مستقیمی که           به حق‌پیـمایی افکـار می‌گردد ثَـبات‌آور

به زیر تیر هم تکبیرة الإحرام می‌گویی           الا تلمیح اذکارت یقـیمون الصّلات‌آور!

به خوانت منعمم گردان! که داری سورۀ انسان           برای این گدایت باز یؤتون الزّکات ‌آور

خدا تنها تو را «فی‌البحر کالأعلام» می‌گوید           چه نوحی هست جز تو «اَلجَوارِی المُنشآت»‌آور؟

چه رازی در سه بار آوردن نامت نهان کردی؟           چرا این‌گونه می‌بـاریم؟ نامِ التفـات‌آور!

به دست دوست‌داران تو دُرّی بود در محشر           بنازم اشک چشمم را که می‌آید برات‌آور

کرامت می‌چکد از لای مژگان نجیب تو           نیازی نیست بر لاتانِ عزّی و منات‌آور

به ایجاز آمدم حرفی از اعجاز تو را گویم           زمان قبض روحم مرحمت کن انبساط آور

چنان از شطح لبریزم به دارالوصف توحیدت           که می‌ترسم بگویم بوده‌ای عین القضات‌آور

فـطرس بیـاورید کـرامت شـروع شد            باران گرفت، لطف و عنایت شروع شد

دنـبـال نــوکـرنـد بـرایـش پـیـمـبـران            أین الحـسـیـنـیـون ولایت شـروع شـد

ما را به راه راست بَرَد ابروی کجش            یک نوع دیگری ز هدایت شروع شد

قـنداقـه تا به دست رسول امین رسید            »ای جان امـتم به فدایت » شروع شد

در عمق ذات حضرت پروردگار خویش            آنقدر رفت و رفت، نهایت شروع شد

آمـد بـرای اهل سـمـاوات سـرپـرست
فـامـیلیِ تـمام مـلائک حـسـیـنی است

مجـنون بـیاورید که لـیلا رسیده است            عیسی بیا ببین که مسیحا رسیده است

از مهـر و عاطـفه بنـویـسید شاعران            حالا که شاه بیت غزل‌ها رسیده است

خورشید و ماه و ابر همه مدیون لطف او            خـیر حـسین بر همه دنیا رسیده است

این سفره پهن شد که شود جلوه گر خدا            لؤلؤ به بحر حیدر و زهرا رسیده است

از عـرش با مـلائکه در بین محـملی            خـضر نـبی برای تـماشا رسیده است

هرجا حسین گـفته شود هست میکـده
شـأن نــزول ســورۀ والــفـجـر آمــده

ذکر حـسین روزیِ یک سال انبیاست            گریه به شـاه أحـسن احـوال انبـیاست

بر گرد هم نشسته و روضه گرفته‌اند            ذکر حـسیـن باعـث اکـمـال انـبیـاست

پیغـمبران به واسـطۀ گـریه بر حسین            تا عـرش می‌روند، پر و بال انبیاست

باید بپـرسد از خود آن مرده یا عـصا            هر کس که گفته معجزه‌ها مال انبیاست

حضرتْ اراده کرده که اعجاز می‌شود            مثـل پـدر هـمیـشه به دنبال انـبـیاست

چشم و چراغ حیدر و زهراست، یاعلی
دنـیا به نام حـضرت آقـاست، یا عـلـی

ما را پـناه نیست به جز کـشتی نجات            راه نجات ماست از این دار مشکلات

بر پـرچـم سـیاه غـمـش تکـیه می‌کـنم            جـانـم فـدای مـاتـم لـب تـشـنـۀ فـرات

بودند دیو و دَد همه سیراب و می‌مکید            خـاتـم ز قـحـط آب سـلـیـمان کـائـنات

گودالْ پُر ز سنگ و تن شاه پُر ز زخم            نیزه شکسته‌ها به تنش از همه جهات

از بس شلـوغ بود که دیگـر نمی‌رسد            از روی تـل صدای فـغـان مـخـدرات

باز این چه شورش است! خدایا همه زدند
با تیغ و سنگ و نیزه در آن همهمه زدند

آنجا سـر لـبـاسْ که دعـوا مـرافـه شد            هرکس ز خیمه دید تنش را کلافه شد

از بس که خون او ز سر تیغ‌ها چکید            هر جای قاضریه پُر از عطر نافه شد

بعد از غروب یک طرف دشت غرق حُزن            یک سوی دیگرش همه دارالضیافه شد

مانـده سـه روز پیـکـر او زیر آفـتاب            تاول به زخم‌های عمیـقـش اضافه شد

رأس حـسـیـن از پـی آزار اهـل بـیت            بر روی نی، راهی دارالـخـلافـه شـد

یک بـار اگر زیـارت ناحـیه وا کـنی
باید ز غـصه جان خودت را فدا کنی

شراب آلوده می‌داند تَهِ پیـمانه می‌چـسبد            خمارِ باده می‌فهمد شبِ میخانه می‌چسبد

گـداییِ در این خـانه تـشریفی به ما داده            که تنها بر لبِ ما ساغرِ شاهانه می‌چسبد

حرم شد خانه‌ام وقتی، سلامت کردم و دیدم            زیارت‌هایِ ما حتی میانِ خانه می‌چسبد

سرِ سال است رو بر تو زیارت‌نامه می‌خوانم            زیارت‌نامه خواندن با دلِ دیوانه می‌چسبد

سـلام‌الله ای دل آتـشِ صــبــح اَزَل آمـد
مبارک باد یا زهرا که اَحلی مِن عسل آمد

اگر شعریم اگر شوریم؛ مُرَکب یا قلم هستم            اگر با شهریار و مُقبِلیم و مُحتشم هستیم

هـمـه از آسـتـان آسـمـانی نـجـف داریـم            که هر دَم؛ دَم به دَم با صاحبِ تیغِ دودَم هستیم

دمِ ما یاعلی و بازدم‌هامان حسین است و            اسیـرِ این دَم و دیوانۀ این بازدم هـستیم

پس از یک عمر فهمیدیم این دل بارگاهِ توست            در این قابی که می‌بینم حرم را؛ در حرم هستیم

خدا را شُکر بختِ روز و ماه و سال مایی تو
همیشه تا همیشه حالِ حَوِل حالِ مایی تو

تو گوشه گوشه در دل شُعله شُعله در جگر هستی            تو از پیراهنم حتی به من نزدیکتر هستی

الف با میم و با عینی و با فایی و با حایی            چگونه اینهمه هستی چگونه اینقدر هستی

تو با منظومۀ هفتاد و دو خورشیدی‌ات عمریست            مدارِ چرخـش دیوانه‌های دربـدر هستی

»اگر غم لشگر انگیزد که خونِ عاشقان ریزد«            دعا هستی دوا هستی قضا هستی قَدَر هستی

چنان روشن شده عالم بگو خورشید برگردد
محال است از حریم تو کسی نومید برگردد

نگاهی کُن به دامانت دخیلِ تو خلیل اینجاست            کنارِ سجدگاهِ ما جبینِ جبرئیل اینجاست

جلال‌الله در چـشمت جمال‌الله در رویت            جمال اینجا جمیل اینجا جلال اینجا جلیل اینجاست

نه از سینایِ موسایم نه از اَنفاسِ عیسایم            کفایت می‌کند ما را کَرَم تا که کَفیل اینجاست

گِره خورده است با نامت سرِ مژگانِ ما یعنی            که آبِ سلسبیل اینجا که یک شعبه زِ نیل اینجاست

خدا را شُکر قلبِ ما صدای کربلا دارد
فقط حال و هوایم را هوای کـربلا دارد

فلک گردیده نورانی، سماوات است گلباران            ملک سوغات گل آورده با خود بهرِ تن پوشش

علی با آن دلارآمی که هوش از عالمی بُرده            به وقتِ دیدن این ماهپاره گشته مدهوشش

قرارِ بی‌قراران آنکه عالم هست بی‌تابش            محمد جانِ دیگر یافت تا آمد درآغوشش

حسینش را به روی شانه می‌بوسید و می‌بوئید            بدانید اهل عالم اوست بی‌شک، زینتِ دوشش

اگر چه داشت بر لبها اذان و آیة الکرسی            گمانم روضه خوانی کرد پیرِ عشق در گوشش

چه بسیاری سفارشها که در حقش نبی فرمود            ولی افسوسُ صد افسوس امت شد فراموشش

تو آمدی که بفهـمیم کارمان لنگ است            میان ما و حـقیقت هزار فرسنگ است

به طرز پـرچـم بـالای گـنـبدت گـفـتـی            که رنگ خون خداوند سرخ پُر رنگ است

تو آمدی که ز صلـح حـسن دفـاع کنی            حسین ذهن من اما همیشه در جنگ است

گلوی اصغر تو قطره قـطره ثابت کرد            که باغ گل بشود غنچه‌ای که دل، تنگ است

غلط شنید تو را گوش های کر یک عمر            وگرنه ذکر تو موسیقی‌اش خوش آهنگ است

چـگـونه بـگـذرد از این مسـیـر، آئـیـنه            که دامن همۀ کودکان پُراز سنگ است

به مکـتبی که شروعش هدایت حُر شد            کلاس غیرت عباس، آخرین زنگ است

به ضرس قاطع کرب و بلا جهان فهمید            برای شیعه حسین اسم نیست، فرهنگ است

نـاقـابـلی‌ست سـر که سـرِ دار می‌بـریم            سر داده‌ایم و از هـمه دلـدادگـان سـریم

تقـدیمِ جان؛ و دادن خـون، و نـثار سر            ما ناز یار را به همین شـیوه می‌خـریم

از هر چه هست جز خود او دست شسته‌ایم            در اوج افــتـخـار، گـدایــان ایـن دریـم

یـا مُـنـتـهـیٰ رجـایْ وَ یـا غـایَـةُ مُـنـای            یا سـیٌـدَ الـغـریبُ وَ یا سـیّـدَ الکَـریم …

گفـتم: حـسین جان! پـدری کن برایـمان            فـرمـود: از پـدر به شـما مهـربانـتـریم

کـوچـک شـدیم نـزد تو و بـچـه‌های تو            اصغـر شـدیم نزد تو، بر خلـقْ اکـبریم

ما را حـسین زیر پَـر خود گرفته است            اینگونه شد که جز سر بامش نمی‌پـریم

او جامه داد، جام بلا خورد، جان سپرد            ما هم فقـط برای خودش جامه می‌دریم

خارج نبوده منصب ما از همین دو حال            یا نوکریم «یا» ی دگر نیست! نوکـریم

صاحبِ عرش مُعلّی؛ یا  حسینِ بن علی            ضـامنِ اهـل تـولّی؛ یا حـسینِ بن عـلی

آمدی در هاله‌ای از نور! فوقَ کلّ نور            ماهِ در آغوش زهـرا؛ یا حسینِ بن علی

ذکر می‌گفت و تو را بوسید و شب تا صبح بود            دستِ تو در دستِ بابا؛ یاحسینِ بن علی

عاشقت شد آسمان! از ماهِ خود دلسرد شد            گفت ای ماهِ دل آرا؛ یا حـسینِ بن عـلی

فطرس از قنداقه‌ات یک جفت بال و پر گرفت            سجده کرد و گفت آقا؛ یا حسینِ بن علی

آمـدی و بـاز شد قـفـلِ دخـیـل سـائـلان            باب شد «اُنظُر إلینا»؛ یا حسینِ بن علی

گوشۀ چشمی بفرما، از کرم لبریز کن            کاسـۀ خـیـلِ گـدا را؛ یا حـسینِ بن علی

تحتِ فرمان تو و جانش به جانت بند بود            عشقِ ساقیِ العطاشی؛ یاحسینِ بن علی!

مــا زیـر دیـن خــامـس آل عــبــائـیـم            شـکــر خــدا دلــدادۀ کـرب و بـلائـیـم

در زیر پـرچـم داد زهــرا نـان مـا را            در بهـتـرین نقـطـه ازین عـالـم گدائیم

اصلا خـبـر از درد بی‌درمـان نـداریم            تا گـرم خـدمت بـین این دارالشـفـائیـم
آن قدر مست از نام شیـرین حـسیـنـیم            که بی‌نـیـاز از بـاده و میـخـانـه‌هـائـیم
در این دو قطره اشک شد دریای غم، غرق            دیـوانه از این معـجـزات اشک‌هـائـیم

هر بنده باشد با کسی، ما با حـسیـنـیم
دلـدادۀ پــرچـم، سـیـاه یـا حــســیـنـیـم

پُر کرده بوی سیب، امشب کوچه‌ها را            دادنـد بـر شـیـر خـدا، خــون خــدا را
زرگـر شـناسد قـدر زر را، پس نداند            جز آل احــمـد، قـدر مصباح الهـدی را
شش‌ماهه دنیا آمده چون بیش از این‌ها            طـاقـت نـدارد بـی‌کـسـی مـجـتـبـی را
این طـفـل از روز نـخـست آفـریـنـش            دیـوانه کـرده هم غـریب هـم آشـنا را
این کیست که شد روضه خوان او خدا و            بـا مـاجـرایـش پـاک کـرده انـبــیـا را

نه شیعه، نه زهرا، نه حیدر، نه پیمبر
او را خدا هم دوست دارد جور دیگر

ای نام تو حک گشته روی بال فطرس            تو آمدی و شد عـوض اقـبال فـطرس
تو کیستی که تا دو چشمت باز گردید            یک لحظه طی شد، راه چندین سال فطرس
آن حسرت و خانه به‌دوشی‌ها می‌ارزید            خوش بود چون حوا و آدم، فال فطرس
دور سرت می‌گشت و می‌خوردند حسرت            یک عرش در آن لحظه‌ها، بر حال فطرس
تو بال و پـر دادی شکـسـته بـال‌ها را            داری فراوان دور خود، امثال فطرس

باز است بر عـالـم، کـرامت خـانه تو
خوش عاقبت شد، هر که شد دیوانه تو

قربان آن عاشق که درگیر حسین است            قربان آن مُلکی که تسخیر حسین است
اصلا ندارد روز محشر گیر و داری            هر کس در این عالم دلش گیر حسین است
باید شود این گونه مصـداق شجـاعت            وقتی علی مرتضی، پیر حـسین است
سر داده و سر پیـش ظالم خـم نکـرده            اسـلام مـدیـون دل شـیر حـسیـن است
چـشم زمین و آسـمان جمـعه به جمعه            در انـتـظـار آخـرین تـیـر حسین است

یک روز می‌گردد حـسینی کل عـالـم
گـیـرد تـمـام این زمـیـن بـوی مـحـرم

کـردنـد غـوغـایی مـسـلمـانـان دیـنـش            پیـچـیده در عـالـم صـدای اربـعـیـنـش
اعجاز یعنی اینکه او در نصف روزی            جـا داد دنـیــا را مـیـان سـرزمـیـنـش
او کیست زرتشتی، یهودی و مسیحی            گـشتند مثل شیـعـیان صحرا نـشـیـنش
این گـریه‌ها داده نتـیـجـه، دارد عـالـم            دیـوانـه می‌گـردد از اسـم دلـنـشـیـنش
دنـیـا گـلـستـان می‌شود وقـتی شود پُر            از سـیـنــه‌زن‌هـای قـیـامـت آفـریـنـش

این عـشق پایـنده است تا روز قـیامت
از مـاه هم دل بـرده، مـصبـاح هدایت

او شهـریـار عـالـم و خـوبان سپـاهش            بـا آبــروهـای دو دنـیــا در پـنــاهـش
می‌خواست دست قاتـلش را هم بگیرد            آری رسیده بر همه خیر و صلاحـش
با دست خالی هیچ کس بیرون نیـامد!            چه سفره‌ای انداخت او در قـتلگـاهش
خوردند نانش را، نمکدان را شکستند            شـد هـلـهــلــه تـنـهـا جــواب آه آهـش
آه ای فــرات بـی‌وفـا، آتـش بـگـیـری            از تـشنگی شد دود، عـالم در نگاهش

گل بود، تیر و سنگ و نیزه، پرپرش کرد
ای بشکند دست کسی که بی‌سرش کرد

شکسته بالم و تنها، امیدی بر شما دارم            شبیه فطرسی اما، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم، ولی با شوق دلدارم            سبکبارم سبکبالم، که حاجات روا دارم

دخیل حضرت عشقم، اسیر هیبت عشقم            رسیده نوبت عـشقم، نگـاری آشنا دارم
بنوشم از مِی کوثر، به دست ساقی دلبر            شوم از عالمی برتر، که یاری دل ربا دارم
غم او را خریدارم، به عشق او گرفتارم            به شوق دیدن یارم، هـوای کربلا دارم
چنین آواره می‌گردم ، برای چاره می‌گردم            پِیِ گهواره می‌گردم، که امید شفا دارم

خـدایا سائـلم کـن بر، دَرِ کاشـانۀ زهرا
پیِ گهـواره‌ای هـستم، میان خانۀ زهرا

پَرِ قنداقه‌ای چون گل، بُوَد حبل المتین من            نـوای نـغـمـۀ بلـبـل، ندای دلنـشـین من
نه تنها دارم ای جانا، به دل مهر تو را یارا            خدایت مُهر داغت را، نشانده بر جبین من
من از عشق خدادادت، دمادم می‌کنم یادت            سروشِ لطف و امدادت، شده روح الامین من
من از مهر تو دلدارم، بهشتی در دلم دارم            اگر چه حلقۀ خارم، تویی ای گل نگین من
اگر ناقابلت هستم، کمی در کاملت هستم            ببین که سائلت هستم، بیَّفزا بر یقین من
ز تو عمری غمی دارم، نوای هر دمی دارم            به عشقت عالمی دارم، تویی خُلد برین من

به فطرت ای سرشت من، تو هستی سرنوشت من
بگویم با همه دنیا، حسین باشد بهشت من

بهشت جاودانی‌ام، فقط روی حسین باشد            امید مهربانی‌ام، فقط سوی حسین باشد
اگر مبهوت جانانم، فرشته یا که انسانم            خدایا قبلۀ جانم، فقـط روی حسین باشد
اگر درویش یا شاهم، اگر خورشید یا ماهم            مسیر و جاده و راهم، فقط کوی حسین باشد
به سان عاشق شیدا، بر او بسته همه دل‌ها            دخیل عُروةُ‌الوثقی، به گیسوی حسین باشد
دلم سر گشته هر سویی، روان تا یار دلجویی            فدای خُلق نیکویی، که چون خوی حسین باشد
به پای یار افتادن، به سویش دست بگشادن            سرم در وقت جان دادن، به زانوی حسین باشد

الهی ای مرا دلبر، فدایت ای گل زهرا
بیفتم لحظۀ آخر، به پایت ای گل زهرا

سوّمین‌ روزِ مـاهِ ‌شعـبان است            عرش تا‌ فرش‌ نورباران‌ است
روز درمـاندگی شیـطان است            حرف‌ از آمرزشِ گناهان‌است

پنجمین ‌نوبت ‌ِظهـورِ خـداست
روز مـیـلاد سـیّـد الـشّهـداست

دم صـبـح آسـمـان مــنـوّر شـد            نَه مـدیـنه، جـهـان معـطّـر شد
فُـطرس ‌امروز صاحبِ ‌پَر شد            و بـرایـش چـنـیـن‌ مُـقــد‌ّر شـد
تـا قــیــامـت غــلام او بــاشــد
پـیـک حـمـلِ‌ ســلام او بــاشـد

بـوسه‌ پـیـوسـتـه‌ و مُـکـرّر زد            بوسه‌‌ بـر گـونه‌اش پـیـمبـر زد
بـوسـه بـر آن لـب مُـطهّـر زد            بـوسـه آرام تـا بـه حَـنـجـر زد
روضه را جـبرئیل‌ کرد آغـاز
شد مـیـانـدارِ گریه شاهِ‌ حجـاز

ریخـت ‌تا اشکِ‌ جَدّ اطـهـر او            گـریـه کـردنـد در غـم سـر او
پـــدر و مـــادر و بــــرادر او            نخورَد لـطـمـه تا به‌ پیـکـر او
یـک لـبــاس لـطـیـف آوردنــد
بـر تـن نـقـره‌ فــام او کــردنـد

تـوأمـان است شـادی و غـم ما            حال ‌اشک ‌است ‌حال درهم ما
یا حسین ‌است‌ هر نـفـس دم ما            چون‌ حسین ‌است‌ اسمِ ‌اعظمِ ‌ما
سِحر و جادو اگرچه ‌کارگر است
به ‌من‌ و تو طِلسم‌ بی‌اثـر است

وصف‌ او را خُـدای ‌سُبحـانش            گـفــتــه در آیــه‌هـای قــرآنـش
چونکه‌ «لؤلؤ« بُوَد حسن ‌جانش            طبق تأویل؛ اوست«مرجانش«
فَجر ‌و‌ کَهف ‌است ‌و هل‌ا‌َتاست ‌حُسین
جَمع‌‌ِ زهرا و مُرتضاست‌ حُسین

جان‌ِ شـیـرین ‌ِخـواجۀ‌ِ دو سَـرا            دوّمـیـن‌ نـورِ چـشـمِ‌ شیـرِ خـدا
قُـرّة الـعـیـنِ حـضـرت زهــرا            هــم‌ طــراز کــریــم آل عــبــا
مالکِ ‌قلبِ‌ خاص ‌وعام؛ حسین
و‌َ عَـلـیکَ الـسَّـلام امام‌ حـسین

الـسَّـلام ای بـهـشت گـریه‌کُنان            حاصلِ‌ زَرع و کِشتِ‌ گریه‌کُنان
برکـت خشت‌ خشتِ گریه‌کُنان            خوشترین ‌سرنوشت‌ گریه‌کُنان
عـشق را اینچـنین نشان بدهیم
وسط گـریه بر تو جان بـدهـیم

با تو عُـمری‌ست‌ آشـنا شـده‌ایم            ما هـمـان ‌مـیـوۀ ‌سَـوا شـده‌ایـم
دست‌چـیـن‌های‌ کـربـلا شده‌‌ایم            در قـنـوت‌ شـبـت‌ دعـا شـده‌ایم
جای ‌شُکرانه دارد اینکه ‌هنوز
مُرتبط ‌با توأیم هر شب‌ و روز

تو‌ همانی‌ که وِتر مُوتُور است            تو همانی‌که سِرِّ مَـستور است
با تو حتّی مَحال؛ مِیسُور است            هرکسی ‌با تو ماند مَأجور است
شده تفـویض اخـتیار دو کُـون
به تو ای رمز روسپیدی جُون

شَر نمی‌خـواهم اَهلِ‌ خِـیرم کن            بی نـیاز از عـطـای غـیرم‌ کن
خوب مـأنـوس با زُهـیـرم کـن            بـعـد مـحـشـور با بُـریـرم کـن
عشق‌ من ‌پایمال ‌تو شدن ‌است
»نـافـع‌بن‌هـلال» تو شـدن ‌است

ای‌که ‌آب ‌از تو بی‌نصیب شده            ای مـسـیحـای بر صلـیب شده
مـقـتلت غـرق بـوی سیب شده            چه‌ کسی ‌اینچـنین‌ غریب ‌شده؟
ای ســر نــیــزه رحـل قرآنـت
پــدر و مــادرم بـه قــربــانـت

از زادگاه خویش کـجا می‌روی حسین            این راه امن نیست چرا می‌روی حسین

با حـاجـیان کـعـبه که عـهـدی نـداشتی            سوی کدام شهـر و بلا می‌روی حسین

آیـا که داده وعــدۀ مـهـمـان نـوازی‌ات            با خانـواده مستِ صـفا می‌روی حسین

در روز روشن از که کـنایه شـنـیده‌ای            کاین نیمه شب بدون صدا می‌روی حسین

از مـژدۀ سـفـر هـمـه شـادنـد کـودکـان            مرغان به زیر پر چو قطا می‌روی حسین

گـویـا دل از مـدیـنـۀ جـدّت بــریــده‌ای            خود را سپرده‌ای به خدا، می‌روی حسین

بـدرود ای عـزیـز، خـدا بـاد هـمـرهت            با اشک و آه و سوز و نوا، می‌روی حسین

عـزّت زیـاد، آه، کجـا می‌روی حـسین            تا مکه، یا به کرب و بلا می‌روی حسین

این وقتِ شب! شبانه چرا بار بـسته‌ای            با اهل بـیـتِ آل عـبـا می‌روی حـسـین

با کـودکـان و پـردگـیـان و مـعـاشـران            گویا به پیـشـگـاه خـدا می‌روی حـسین

اینـگـونه که تو غـرقِ وداعِ پـیـمـبـری            داری به مـقـتـل شهـدا می‌روی حـسین

شیرخواره می‌بری و جوان می‌بری و پیر            عباس می‌بری، به خَفا می‌روی حسین

صاحب حرم! چرا ز حرم می‌زنی برون            با سوز و اشک و حال بکا می‌روی حسین

با هـیـبتِ پـیـمـبـر اکــرم زدی بـه راه            با ذکر مادرت، به نـوا می‌روی حسین

«اُخرج إلیَ العراق» شنیدی ز جدِّ خود؟            آیا به کـوی درد و بـلا می‌روی حسین

زینب اسیـر می‌شـود و تو شهـیدِ عشق            داری بـسوی اهل جـفا می‌روی حسین

حج را بَدل به عمره کـنی ای امامِ حج            تا قـتلـگـاه، جـای مـنـا می‌روی حسین

زیر سُـم سـتـور، تنَت لِه شـود غـریب            در زیر تیغِ کین ز قـفا می‌روی حسین

در پیـش چـشم فـاطمه با جـسم بی‌کـفن            بر عهد خویش کرده وفا می‌روی حسین

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            بر نیزه‌ها به رأس جدا می‌روی حسین

بعد از تو کوفه، رحم به زینب نمی‌کند            در شامِ غم به طشتِ طلا می‌روی حسین

جـدایی از مـدیـنـه بـاورم شـد            حرم غمخانۀ صاحب حرم شد

همه حجـاج زهـرا بار بـستـند            به این رفتن دل عالم شكـستـند

به ناقه مادری‌ و شیر خواری            شـود آمــادۀ اُشْــتُــر ســواری

تـمـام مـشـك‌هـا پُـر آب بـاشـد            كمی آرام، اصغر خواب باشد

كناری نجمه مست روی قاسم            زند شـانه سر گـیـسوی قـاسـم

ولی یك سو همه تصویر این شب            شـده وقـت پـریـشـانـی زیـنـب

سر او بر سر دوش حسین است            پناه او در آغوش حـسین است

شده ذكر لـبش با چـشم گریان            عزیزم بی‌تو می‌میرم حسین جان

تــمـام آرزوهـایـم تـو هـسـتـی            منم مجنون و لیلایم تو هـستی

همه شب روی سجـاده نـشیـنم            الهـی ای حـسین داغـت نبـیـنم

تــمــامـی امـانـت هـای مــادر            مـیـان بـسـته پـیـچـیـدم بـرادر

این‌روزها اشکی روان داری دوباره            چشم تر و قـدی کـمان داری دوباره

مستوره‌ها در بین هر محمل نشستند            دلشـورۀ یک کـاروان داری دوبـاره

مانند آن بعضی که‌ زینب در گلو داشت            بغض گـلویی بی‌کران داری دوباره

اکـبـر کـنـار دسـت زیـنب ایـسـتـاده            حسرت به این تازه جوان داری دوباره

روبنده‌ها بر روی صورت‌ها نشسته            روضه برای دخـتران داری دوباره

سقا به روی دوش مشکش را گرفته            داغ قـد ایـن پـهـلـوان داری دوبـاره

داغی به یاد ازدحـام کوچه بازار...            از خـنده و زخـم زبان داری دوباره

آقـا دگر باغ و بـهـارت رفـتـنـی شد            آرامـش این روزگارت‌ رفـتـنـی شد